Zjawisko anihilacji w kosmosie

Znany i poważany naukowiec Albert Einstein, który dzięki swojemu zamiłowaniu oraz pasji do nauki przyczynił się w dużej mierze do rozwoju techniki i technologii, dostępnej obecnie praktycznie na całym świecie. Jednym z charakterystycznych wzorów matematycznych, jaki został przedstawiony przez tego fizyka teoretycznego, jest E=mc². Wynika z niego, że dowolną masę można przetworzyć na energię w procesie anihilacji materii.

Czym jest anihilacja?

Samo słowo anihilacja wywodzi się z łacińskiego annihilatio (unicestwienie) i nihii (nic).

Anihilacja jest to proces mający na celu doprowadzenie do całkowitej destrukcji materii, która posiada masę. Z przedstawionego zjawiska wynika, że w sytuacji gdy cząstka napotka na swojej drodze swoje przeciwieństwo w postaci antycząstki (elektron natrafi na pozyton) wówczas dochodzi do anihilacji. Cząstka i antycząstka przekształca się w fotony o łącznej energii równoważnej masom cząstki i antycząstki, zgodnie z wzorem E=mc² przedstawionego przez  Alberta Einsteina.

Całkowita masa spoczynkowa cząstek przekształcona zostaje w energię, w porównaniu do rozpadów, gdzie fragment masy przemienia się w masę nowych cząstek.

Znane anihilacje masywnych gwiazd

Dzięki zastosowaniu zaawansowanych systemów składających się ze współpracującymi ze sobą teleskopami udaje się częściej rejestrować takie zjawiska w przestrzeni kosmicznej, jak właśnie supernowe. Wśród wielu interesujących odkryć wyróżnić można chociażby:

• supernową PS1-10afx, która została dostrzeżona w 2010 roku przez projekt Pan-STARRS. Oszacowano, że wybuchająca gwiazda emituje światło 100 mld razy jaśniejsze niż nasza rodzima gwiazda. Efekt ten został jednak spotęgowany z powodu wykrycia istnienia innej galaktyki znajdującej się między gwiazdozbiorem Wodnika a Układem Słonecznym, przez co doszło prawdopodobnie do soczewkowania grawitacyjnego.
• potężny wybuch białego karła ASASSN-15lh, znajdującego się według oszacowań 3,8 mld lat świetlnych od Drogi Mlecznej. Proces anihilacji gwiazdy, skutkujący supernową, skutkował eksplozją o niewyobrażalnej jasności – wybuch miał jasność 570 mld razy większą od tej emitowanej przez Słońce.

Pomimo wielu lat badań nad supernową wiele ostatnich odkryć pokazuje, jak niewiele o niej wiemy. Przykładem jest chociażby eksplozja gwiazdy iPTF14hls, oddalonej od Drogi Mlecznej o ponad 500 mln lat świetlnych. Okazało się bowiem, że obiekt ten o masie wynoszącej 50-krotność masy Słońca wybuchał już przynajmniej kilka razy – pierwszą supernową zaobserwowano w 1954 roku.