Dzięki sukcesywnemu postępowi technologicznemu, także w astronomii, możemy dostrzegać coraz to dalsze obiekty z coraz większą precyzją. W efekcie czego naukowcy mogą się poszczycić takimi osiągnięciami, jak chociażby odkrycie supermasywnej czarnej dziury o nazwie roboczej J1342+0928, która znajduje się ponad 13 miliardów lat świetlnych od naszej Galaktyki. Oznacza to ni mniej ni więcej, że niesie ona ze sobą informacje o kosmosie zaledwie 700 mln lat świetlnych przed samym Wielkim Wybuchem.
Astrofizycy potrafili również oszacować masę odkrycia – ten kosmiczny obiekt jest masywniejszy o około 800 mln razy od naszego Słońca. Kosmiczne doniesienia z XXI wieku pokazują jednak, że twór ten nie jest wcale najbardziej masywną czarną dziurą, gdyż chociażby w naszej Drodze Mlecznej czy pobliskiej Galaktyce Andromedy dostrzeżono obiekty posiadające masę miliardów mas naszej gwiazdy.
Na potrzeby odkrywania tak odległych obiektów używa się teleskopów posiadających możliwość widzenia w podczerwieni, gdyż ze względu na odległość najdalsze zjawiska astronomiczne niestety są praktycznie niewidoczne w świetle widzialnym (światło przebywając długą drogę traci powoli swoją energię).
Czarna dziura J1342+0928 znajduje się oczywiście w centrum tamtejszej galaktyki, pożerając ogromne ilości materii, w efekcie czego tworzy się gorący i bardzo jasno świecący wir. Emitowane promieniowanie znajduje swoje ujście w postaci charakterystycznych jetów, a tego typu obiekty określane są mianem kwazarów.
Informację o odkryciu kwazara J1342+0928 podano 6 grudnia 2017 roku, a należy ono do Eduardo Bañadosa z Carnegie Institution for Science, który wykorzystał do swoich obserwacji spektometr FIRE zainstalowany na teleskopie Magellana, znajdującym się w Chile.
